Dziękuję wszystkim, którzy wspierają naszą Parafię modlitewnie,
ale również i materialnie - ofiarami wpłacanymi na konto -
I Oddział PKO Zielona Góra nr 75 1020 5402 0000 0002 0129 8025.

Nabożeństwo Różańcowe:
- w niedzielę w Nowym Kisielinie o godz. 9.30;
- w niedzielę w Starym Kisielinie o godz. 7.30
- od wtorku do piątku w Starym Kisielinie o godz. 18.00
- w sobotę w Nowym Kisielinie o godz. 18.00

KOMUNIKAT

Zapraszamy na uroczystość
sobota 7 października
Rokitno

Do naszej diecezji trafią relikwie Błogosławionej Rodziny Ulmów. Ich przekazanie odbędzie się podczas odpustu Matki Bożej Różańcowej w diecezjalnym sanktuarium w Rokitnie w sobotę 7 października. Zapraszamy na uroczystości, które rozpoczną się o godz. 10.00, a sumie odpustowej sprawowanej o godz. 12.00 będzie przewodniczył abp Józef Michalik. Wyjazd z naszej parafii w sobotę o godz. 9.00 z palcu przed kościołem w Starym Kisielinie, koszt wyjazdu 40zł, zapisy w zakrystii.

▶ W niedzielę 1 października ◀

⚫ na Mszy św. o godz. 11.30 poświęcenie różańców dzieci przygotowujących się do I Komunii św.

⚫ zapraszam na spotkanie uczniów klas VIII przygotowujących się do sakramentu bierzmowania na spotkanie do kościoła w Starym Kisielinie o godz. 18.00.

W czwartek zapraszam RÓŻĘ RÓŻAŃCOWĄ MĘSKĄ pw. św. Jacka, Grupę Modlitewną „Przyjaciół Paradyża” i nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. na wspólne NIESZPORY o godz. 17.30 i zmianę tajemnic żywego różańca.

W I piątek miesiąca października 2023

W tym tygodniu I piątek miesiąca:
odwiedziny chorych w domach o zwykłej porze,
spowiedź św. pół godziny przed Mszą św..
Msze św.:
Nowy Kisielin o godz. 17.00,
Stary Kisielin o godz. 18.00.

Dzieci z klas IV przychodzą do spowiedzi, na Mszę św. i otrzymają książeczki Moje 9 pierwszych piątków miesiąca.
Zapraszam Członków Wspólnoty Apostolstwa Modlitwy św. Faustyny na modlitwę od godz. 17.30

W pierwszą sobotę miesiąca października 2023

W pierwszą sobotę miesiąca zapraszam Członków Żywego Różańca do kościoła w Nowym Kisielinie na godz. 17.30 na wspólną modlitwę różańcową i o godz. 18.00 Eucharystię.

Drodzy Bracia w kapłaństwie, drodzy Diecezjanie,

w obecnym roku duszpasterskim towarzyszy nam hasło: „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Stając się przez wiarę częścią tej wspólnoty, założonej przez Chrystusa przed dwoma tysiącami lat i ustanowionej dla nas narzędziem zbawienia, jesteśmy jednocześnie przynagleni do czynnego uczestnictwa w jej życiu. Możemy to czynić na różne sposoby: poprzez osobistą modlitwę, zaangażowanie w grupie parafialnej czy też realizowanie pomocy charytatywnej.

Może czasami stawiamy sobie pytanie: jakie jest moje miejsce w Kościele Chrystusowym. Gdzie mogę się zaangażować? Pytania te wypływają z osobistej wiary oraz są oznakami budzącego się powołania do szczególnej posługi w Kościele. Jednym z takich powołań w Kościele jest powołanie do diakonatu stałego. Realizuje się ono poprzez podjęcie drogi formacji, przyjęcie święceń oraz późniejsze zaangażowanie we własnej wspólnocie parafialnej, w posłudze charytatywnej na rzecz ubogich i potrzebujących, w głoszeniu słowa oraz celebrowaniu liturgii. W podejmowaniu tych zadań diakon staje się bliskim współpracownikiem biskupa i prezbiterów.

Diakonem stałym może zostać mężczyzna, który jest celibatariuszem, mężem czy też wdowcem. Aby przyjąć sakrament święceń potrzebne jest rozeznanie daru powołania oraz podjęcie odpowiedniej formacji.

Z radością chcę poinformować, że już wkrótce udzielę święceń diakonatu panu Mariuszowi Grondysowi.
Uroczystość ta odbędzie się w jego rodzinnej parafii pw. św. Franciszka z Asyżu w Zielonej Górze w niedzielę 27 sierpnia br. o godz. 18:00.
Przekazując wiadomość o tym ważnym wydarzeniu w życiu naszego Kościoła diecezjalnego zachęcam do podjęcia refleksji nad swoim osobistym powołaniem, nad własnym miejscem w Kościele Chrystusowym.

Powierzając wszystkich opiece Matki Bożej Paradyskiej, Wychowawczyni Powołań Kapłańskich, z serca błogosławię

+ Tadeusz Lityński
Biskup Zielonogórsko-Gorzowski

List pasterski Konferencji Episkopatu Polski
dotyczący beatyfikacji Czcigodnych Sług Bożych Józefa i Wiktorii Ulmów
i ich siedmiorga dzieci

Uroczystość beatyfikacyjna Rodziny Ulmów, Miłosiernych Samarytan z Markowej,
odbędzie się w niedzielę, 10 września br. o godz. 10.00 w Markowej k. Łańcuta (województwo podkarpackie).

⚫⚫⚫

Zaproszenie na stronę internetową
siewca.pl

Bóg dał czas

Portal Pomagam Ukrainie

Rosyjska agresja na Ukrainę wywołuje kryzys humanitarny, z jakim nie mieliśmy do czynienia w naszej części Europy od czasów II wojny światowej. Miliony Polaków odpowiedziało gotowością do niesienia pomocy uchodźcom i Ukraińcom, którzy zostali w swojej ojczyźnie. Aby wsparcie było celowe i efektywne powinno być skoordynowane. Dlatego powstała – przygotowana przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów - platforma PomagamUkrainie.gov.pl

Portal jest centralną, zweryfikowaną bazą danych o różnorodnych w formie działaniach pomocowych. Przygotowana zarówno w języku polskim, jak i ukraińskim platforma PomagamUkrainie.gov.pl umożliwia uchodźcom wyszukanie praktycznych informacji o dostępnym wsparciu. Natomiast Polacy, a także polskie samorządy, organizacje pozarządowe i firmy, mogą zgłaszać swoje działania pomocowe lub wesprzeć organizatorów już prowadzonych akcji.

POŁĄCZYŁA ICH ŚWIĘTOŚĆ

Codziennie zapraszam do wspólnej modlitwy KORONKĄ DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO
o godz. 15.00 na naszej stronie internetowej

Koronka do miłosierdzia Bożego

⚬
W piątek zapraszam na KORONKĘ DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO
na godz. 15.00 do kościoła w Starym Kisielinie.
⚬

PAPIEŻ FRANCISZEK
PATRIS CORDE

Autor/źródło: Janusz Migura

Gregorianka
30 Mszy w intencji zmarłych.
Skąd wzięła się ta tradycja?

Wśród różnych rodzajów modlitwy w intencji zmarłych bardzo popularne są także tzw. gregorianki. Jak zrodziła się tradycja mszy gregoriańskich? Co warto wiedzieć, zamawiając gregoriankę w czyjejś intencji?
Pomysł przyszłego papieża 
Swoją nazwę msze gregoriańskie zawdzięczają – podobnie jak chorał gregoriański – papieżowi Grzegorzowi Wielkiemu. Wiąże się z tym ciekawa historia – sam papież opisuje ją w swoich “Dialogach”.
Zanim jeszcze został papieżem, był opatem benedyktyńskiego klasztoru. Zmarł tam jeden z mnichów, Justus, który przy okazji swojej śmierci zasiał niemałe zgorszenie. Tuż przed śmiercią wyznał, że ukrył przed wspólnotą zakonną 3 złote monety. Było to niezgodne z regułą zakonu, która jasno wskazywała, że bracia nie mogli posiadać żadnej swojej osobistej własności.
Skuteczna pomoc zmarłemu
Kiedy Justus zmarł, pochowano go w ukryciu, w niepoświęconej ziemi, z dala od współbraci. Opat klasztoru – przyszły papież Grzegorz – miał z tego powodu ogromne wyrzuty sumienia. Zaczął, jak pisze w “Dialogach” „litować się w duchu nad zmarłym bratem i myśleć z głębokim smutkiem o jego katuszach i szukać jakiegoś środka, aby mu pomóc”. Postanowił w intencji zmarłego mnicha odprawić dzień po dniu 30 mszy świętych.
W ostatnim dniu tej eucharystycznej modlitwy jednemu ze współbraci ukazał się sam zmarły Justus i powiedział, że został uwolniony od kary. Zdziwiony mnich opowiedział o tym pozostałym zakonnikom – sam zaś nic nie wiedział o odprawianych przez opata trzydziestu Mszach. Okazało się, że ta modlitwa pozwoliła Justusowi trafić do nieba.
Św. Grzegorz wprowadza duszę do nieba
Tę historię przedstawia na jednym ze swoich obrazów Giovanni Battista Crespi. Widzimy tu dusze oczyszczające się z grzechów w czyśćcu, na twarzach niektórych z nich dostrzec można wyraz cierpienia. Są jednak i tacy, którzy z zadziwieniem spoglądają w górę, zwłaszcza, że do takiego spojrzenia zachęcają ukazani na obrazie aniołowie.
W górze, w najjaśniejszej części obrazu widać szczęśliwą duszę, która właśnie wchodzi do nieba – widać obok niego wstęgę z napisem głoszącym, że przechodzi on ze śmierci do życia. To właśnie ów mnich, za którego papież Grzegorz Wielki zdecydował się odprawić 30 mszy świętych. Samego Grzegorza można dostrzec przy sprawowaniu Mszy w lewej części obrazu.

GIOVANNI BATTISTA CRESPI,
ŚWIĘTY GRZEGORZ WPROWADZA DUSZE DO NIEBA,
FOT. WIKIMEDIA COMMONS / CC0

Tradycja, którą podtrzymali wierni
Wiadomość o 30 Mszach rozeszła się bardzo szybko, wierni zaczęli o nie prosić kapłanów. W XVI wieku gregorianki zostały uznane przez Sobór Trydencki jako bardzo wartościowe. W 1884 roku natomiast Święta Kongregacja Odpustów oświadczyła, że ufność żywiona przez wiernych odnośnie wielkiej wartości 30 Mszy gregoriańskich jest pobożna i rozumna. Sto lat później, 24 lutego 1967, opublikowano dokładne wytyczne dotyczące sprawowania mszy gregoriańskich. Zawarto je w Deklaracji Kongregacji Soboru – dziś Kongregacji ds. Duchowieństwa.
Msza gregoriańska – zasady
Po pierwsze, mszę św. gregoriańską można odprawiać tylko za jedną osobę – nie ma możliwości odprawiania “zbiorowych” gregorianek. Po drugie – msze św. gregoriańskie odprawia się tylko w intencji osób zmarłych. Po trzecie – powinny być one odprawiane dokładnie przez 30 dni.
Dodatkowo bardzo ważna jest „stała ciągłość w odprawianiu mszy św.”. Jeśli zajdą nieprzewidziane przeszkody, np. choroba kapłana lub konieczność odprawienia mszy św. w innej intencji (np. z powodu udzielania sakramentu małżeństwa albo pogrzebu), dobrze wiedzieć, że ciągłość ta nie zostaje przerwana, a cykl jedynie ulega przesunięciu.
Warto także pamiętać, że msze gregoriańskie można sprawować cały rok, nie tylko w listopadzie – miesiącu szczególnej pamięci o zmarłych. Nie musi też ich odprawiać codziennie jeden i ten sam kapłan oraz nie muszą być one sprawowane w jednym miejscu przez 30 kolejnych dni, co więcej – nie muszą odbywać się one w parafii, z której pochodziła osoba zmarła i w której miał miejsce pogrzeb.

AUTOR: os, gregorianka.pl, misyjne.pl, aleteia.pl / Stacja7

REDAKCJA PORTALU WIARA

Jezus!
Ukojeniem tych trudnych dni

Nagranie naszej parafianki z Nowego Kisielina
(wspólnie ze znajomą z Irlandii)

--------------------------

Wyśpiewana opowieść o rozdzielonych siostrach bliźniaczkach podczas wojny

MODLITWA O POKÓJ
(na motywach Listu do Efezjan]

Panie Jezu Chryste,
Ty, który jesteś naszym pokojem,
Ty, który zburzyłeś rozdzielający ludzi mur – wrogość,
Ty, który ludzi dalekich czynisz bliskimi,
Ty, który w sobie zadałeś śmierć wrogości!
Prosimy, zadaj śmierć także jakiejkolwiek wrogości w nas!
Daj nam światłe oczy serca, byśmy przestali widzieć w sobie wzajemnie przeciwników, a zobaczyli współdomowników – w Twoim Domu, a także w tym domu, który ma na imię Polska;
Nawróć nasze wzajemne myślenie o sobie, i daj nam słowa i czyny na miarę tego nawrócenia.
Włóż nam w usta – a jeszcze wcześniej w nasze myśli – słowa, które budują, nie rujnują; leczą, nie zadają rany; pocieszają, nie odbierają nadzieję; niosą pokój, nie wywołują agresję.
Wskaż nam czyny konkretnej miłości i miłosierdzia, wokół których odbudujemy naszą wspólnotę. Zwłaszcza w tak trudnej, obecnej chwili pandemii poprowadź nas do osób chorych i starszych, tych, którzy przebywają na kwarantannie i tych, którzy opłakują swoich zmarłych. Pomnóż w nas ofiarność i współczucie.
Uczyń każdego z nas „nowym człowiekiem”, a nastanie pokój!

Modlimy się za wszystkich!
O mądrość i pragnienie dobra wspólnego dla każdego, kto w obecnym sporze zabiera głos;
Za polityków wszystkich opcji w parlamencie i poza nim.
Za tych, którzy modlą się w kościołach, i za tych, którzy demonstrują.
Za wierzących w Boga, i za tych, którzy wartości prawdy, sprawiedliwości, dobra i piękna wywodzą z „innych źródeł”;
Również za tych, którzy w tej chwili wcale ich nie szukają.
Ty – rozpoznany czy nierozpoznany – znajdź drogę do każdego z nas, wskaż nam właściwe drogi ku sobie nawzajem. I skutecznie nas po nich poprowadź.
Amen.

Schola Stary Kisielin Jezus Band

O krwi i wodo

Modlitwa do Matki Bożej w czasie epidemii

MÓDL SIĘ RAZEM Z PAPIEŻEM FRANCISZKIEM
TĄ MODLITWĄ
DO MARYI WSPOMOŻENIA WIERNYCH
W INTENCJI CHORYCH NA KORONAWIRUSA

O Maryjo,
zawsze świecisz na naszej drodze
jako znak zbawienia i nadziei.
Powierzamy się Tobie, Uzdrowienie Chorych,
Która pod krzyżem zostałaś powiązana
z cierpieniem Jezusa,
Trwając mocna w wierze.
Ty, będąc Zbawieniem ludu,
wiesz czego potrzebujemy
i jesteśmy pewni, że sprawisz
aby tak jak w Kanie Galilejskiej,
mogła powrócić radość i święto
po tej chwili próby.
Pomóż nam, Matko Bożej Miłości,
Byśmy dostosowali się do woli Ojca
i czynili to, co powie nam Jezus,
który obarczył się naszym cierpieniem
i dźwigał nasze boleści
by nas prowadzić przez krzyż,
ku radości zmartwychwstania.
Amen.


Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko,
naszymi prośbami racz nie gardzić
w potrzebach naszych, ale od wszelakich
złych przygód racz nas zawsze wybawiać,
Panno chwalebna i błogosławiona.

MARYJO WSPOMOŻENIE WIERNYCH
MÓDL SIĘ ZA NAMI!

Modlitwa na czas epidemii

Okaż nam miłosierdzie dobry Ojcze,
Wszechmogący Wieczny Boże,
który nie chcesz śmierci grzesznika,
lecz by się nawrócił i miał życie.
Daj zdrowie chorym
i odwagę tym, którzy im służą.
Wspieraj czuwających nad bezpieczeństwem
i pociesz tych, którzy opłakują umarłych.
Niech Twoja łaska skruszy twarde serca
i podniesie ręce, co bezradnie opadają.
Zabierz strach i ześlij Twego Ducha,
gdy wołamy: Jezu, ufam Tobie!
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

KOMUNIA DUCHOWA – PRAKTYCZNE PORADY

Fot. © Mazur / catholicnews.org.uk

W obecnej sytuacji, gdy wielu katolików z obawy przed zarażeniem nie przystępuje do Komunii sakramentalnej, Kościół zachęca parafian do korzystania z komunii duchowej. Czym jest komunia duchowa i w jaki sposób winniśmy ją przeżywać – wyjaśnia ks. prof. Ireneusz Mroczkowski, profesor nauk teologicznych, specjalista z zakresu teologii moralnej i etyki.
W kontekście przeżywanej zarazy oraz niemożności przystępowania niektórych wiernych do Komunii św. sakramentalnej, powraca dyskusja o komunii duchowej. W obecnej sytuacji, gdy wielu katolików z obawy przed zarażeniem nie przystępuje do Komunii sakramentalnej, duszpasterze powinni zachęcać parafian do korzystania z komunii duchowej. Przy okazji można i trzeba wyjaśnić związek komunii duchowej z sakramentem Eucharystii oraz odróżniać „komunię duchową” od „pragnienia Komunii świętej”.
Związek „komunii duchowej” z Eucharystią
Trzeba zacząć od swoistego paradoksu. Z jednej strony wielu współczesnych publicystów katolickich powtarza, że komunia duchowa jest „starą, wypracowaną w ciągu wieków praktyką duchową, opartą na wierze i miłości”, z drugiej zaś nie ma o niej wzmianki w Katechizmie Kościoła Katolickiego, nie znajdziemy takiego terminu w indeksie rzeczowym dokumentów Soboru Watykańskiego II, ani nie wspomina o niej „Leksykon duchowości katolickiej” [Lublin 2002].
Ci, którzy chcą oprzeć się na nauce soborowej, cytują na ogół zapis „Dekretu o Najświętszym Sakramencie” [1551 r.] Soboru Trydenckiego. Ojcowie tego Soboru mówią w nim o komunii duchowej w kontekście korzystania z Eucharystii. Jest ona wymieniona obok dwu innych sposobów korzystania z tego sakramentu: pierwszy – niegodny, gdy przyjmuje się sakrament w stanie grzechu, drugi – duchowy, czyli przez pragnienie – „żywą wiarą, która działa przez miłość”[Gal 5,6] oraz trzeci – gdy przyjmuje się Najświętszy Sakrament i duchowo i sakramentalnie.
Ojcowie tego Soboru najwyżej cenią trzeci sposób korzystania z Eucharystii, kiedy ludzkie pragnienie, ożywione wiarą i miłością łączy się z sakramentem. Podkreślony przez Sobór Trydencki związek Eucharystii i „pragnienia duchowego” staje się oczywisty we współczesnej teologii sakramentów, korzystającej z chrześcijańskiego ujęcia osoby i symbolu. W tej teologii nie tylko integruje się wszystkie aspekty Eucharystii (ofiara, realna obecność, sakrament), ale podkreśla znaczenie osobowego oddania Bogu przez uczestnika Eucharystii. Duchowo-religijny aspekt przeżywania Eucharystii polega na tym, że – jak podkreśla G. L. Műller – „w konsekrowanych znakach chleba i wina wierzący nawiązuje łączność z człowieczeństwem Jezusa Chrystusa. To z kolei jest realnym symbolem Bosko-ludzkiej komunikacji, sięgającej do wspólnoty Trójjedynego Boga” (Dogmatyka katolicka, Kraków 2015, s.722).
Tu ma swoje źródło „łączność, zjednoczenie, więź, wspólnota” chrześcijanina z Chrystusem, czyli komunia duchowa. Tak ją przeżywali święci, począwszy od Ojców Kościoła (Grzegorz z Nyssy, Jan Chryzostom, św. Augustyn) aż po św. Teresę od Jezusa, św. Alfonsa Liguoriego czy św. Jana Pawła II. Ten ostatni napisał: „W Eucharystii znajduje swój kres wszelkie ludzkie pragnienie, ponieważ tu otrzymujemy Boga i Bóg wchodzi w doskonałe zjednoczenie z nami. Właśnie dlatego warto pielęgnować w duszy stałe pragnienie Sakramentu Eucharystii. Tak narodziła się praktyka ‘komunii duchowej’, szczęśliwie zakorzeniona od wieków w Kościele i zalecana przez świętych mistrzów życia duchowego” (Jan Paweł II, Encyklika „Ecclesia de Eucharystia”, nr 34).
Dzisiejsze trudności z rozumieniem komunii duchowej wynikają z racjonalizmu współczesnej kultury oraz deficytu wrażliwości sakramentalnej u wielu wiernych. Duchowość kojarzy się przeciętnemu konsumentowi kultury masowej z czymś ezoterycznym, wewnętrznym, czasami z emocjami, w najlepszym razie z rozumnością i wolnością człowieka. Z drugiej strony nie zawsze potrafimy wytłumaczyć wiernym związek sakramentu z cielesnością człowieka. Nad tym ubolewał Jan Paweł II w słynnych „Katechezach środowych” poświęconych „teologii ciała”. Bo przecież chrześcijanin, który nie przekroczy zbanalizowanego rozumienia duchowości, a w dodatku podejrzliwie traktuje swoją cielesność, nie będzie zdolny do przeżywania komunii duchowej.
W braku możliwości uczestnictwa w Eucharystii, komunia duchowa karmi się tęsknotą za nią. Skuteczność komunii duchowej zależy więc od żarliwości tęsknoty. Jeśli jest szczera i żarliwa, może prowadzić do mistycznego zjednoczenia z Jezusem Eucharystycznym, o czym opowiadają życiorysy świętych, np. Stanisława Kostki. Jeśli jest zmieszana z wątpliwościami, letniością ducha, brakiem modlitwy, owoce jej są mizerne.
Komunia duchowa zakłada trzy akty: akt wiary w realną obecność Jezusa Chrystusa w Eucharystii; akt miłości skierowanej ku Jezusowi oraz akt pragnienia osobistego spotkania z Jezusem. Dobrą ilustracją związku komunii duchowej z Eucharystią są ewangeliczni uczniowie idący do Emaus. Uciekając z Jerozolimy czuli się tak samo zawiedzeni jak i tęsknili za Jezusem. Najważniejszą pamiątkę, która ostatecznie ich ocaliła, nieśli w sercu w postaci przeżytej z Mistrzem ostatniej Wieczerzy. Rozpoznając Go przy „łamaniu chleba”, mieli szczęście doświadczyć owoców komunii duchowej w bezpośredniej konfrontacji ze Zbawicielem. Można przypuszczać, że po tamtej Eucharystii, najlepiej wiedzieli, czym jest komunia duchowa. Jej owoce zależą od pamięci eucharystycznej oraz tęsknoty do Jezusa z Wieczernika, Golgoty i poranka wielkanocnego.
Tak rozumiana komunia duchowa, poza brakiem możliwości uczestniczenia w Eucharystii, może być pielęgnowana jako jedna z form duchowości eucharystycznej, np. podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Pisał o tym Jan Paweł II w cytowanej wyżej Encyklice: „Pięknie jest zatrzymać się z Nim i jak umiłowany Uczeń oprzeć głowę na Jego piersi (por. J 13,25), poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca. Jeżeli chrześcijaństwo ma się wyróżniać w naszych czasach przede wszystkim sztuką modlitwy, jak nie odczuwać odnowionej potrzeby dłuższego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie na duchowej rozmowie, na cichej adoracji w postawie pełnej miłości? Ileż to razy, moi drodzy Bracia i Siostry, przeżywałem to doświadczenie i otrzymałem dzięki niemu siłę, pociechę i wsparcie!”(„Ecclesia de Eucharystia”, nr 25).
Pragnienie Komunii św.
We współczesnej dyskusji na temat komunii duchowej pojawiła się tendencja, aby komunii duchowej nie warunkować stanem łaski uświęcającej. W konsekwencji z komunii duchowej mogłyby korzystać osoby żyjące np. w związkach niesakramentalnych. Takie stanowisko prezentuje m.in. niemiecki kardynał, Paul J. Josef Cordes, określający komunię duchową, jako dyspozycję serca, której nie da się ostatecznie ocenić prawem. Jeśli prawo kanoniczne zabrania osobom żyjącym w związkach niesakramentalnych przystępować do Komunii św. sakramentalnej, to nie znaczy, że nie mogą one żywić „pragnienia pełnego zjednoczenia z Chrystusem”, utożsamianym przez Kardynała z komunią duchową.
Innego zdania jest abp Stanisław Gądecki, który w kontekście Synodu Biskupów 2014 – 2015 podkreślił, że z komunii duchowej mogą korzystać osoby będące w stanie łaski, którym prześladowania, brak kapłanów czy fizyczna trudność uniemożliwiają przystąpienie do Komunii św. Arcybiskup odróżnił „serdeczną modlitwę, pełną tęsknoty” osób rozwiedzionych żyjących w nowych związkach od „komunii duchowej”. Ta druga zakłada stan łaski uświęcającej („Wiadomości” KAI 2015, nr 17, s. 9.). Warto zauważyć, że obydwa wyrażenia występują w adhortacji „Sacramentum caritatis” Benedykta XVI: “Nawet wtedy, kiedy nie jest możliwe przystąpienie do sakramentalnej Komunii, uczestnictwo we Mszy św. pozostaje konieczne, ważne, znaczące i owocne. W tej sytuacji dobrze jest żywić pragnienie pełnego zjednoczenia z Chrystusem, za pomocą, na przykład, praktyki komunii duchowej, przypomnianej przez Jana Pawła II i polecanej przez świętych mistrzów życia duchowego.” (Rzym 2007, nr 55).
Święci mistrzowie życia duchowego interpretowali komunię duchową w kontekście łaski uświęcającej. Należy więc „komunię duchową” odróżnić od „pragnienia zjednoczenia z Chrystusem”, które żywią osoby nie mogące uczestniczyć w komunii sakramentalnej. Niezależnie jednak od tradycyjnego rozumienia komunii duchowej, przyszedł czas, aby „pragnieniu zjednoczenia z Chrystusem”, które odczuwają osoby żyjące w związkach niesakramentalnych poświęcić więcej uwagi. Zachęca nas do tego papież Franciszek, a inspiruje teologia Miłosierdzia Bożego i społeczne struktury grzechu, reflektowane przez społeczną naukę Kościoła. Bóg dotyka łaską żalu także ludzi, którzy nie potrafią zniszczyć struktur zła w sobie i wokół siebie. Nawet jeśli wtedy nie jest możliwe rozgrzeszenie sakramentalne, to nie wolno lekceważyć głębi duchowej tęsknoty duchowej, tak samo jak nie wolno pomniejszać owoców oczyszczenia sakramentalnego.
Komunia duchowa w czasie zarazy
Z duszpasterskiego punktu widzenia istotne jest, aby katolicy w czasie zarazy odnowili w sobie potrzebę komunii duchowej. Jest to proces duchowy, który zachodzi między pełnym niepokoju człowiekiem i Bogiem Miłosiernym. Okoliczności, jakie stwarza stan pandemii, wraz z niemożliwością przyjmowania Komunii św. sakramentalnej, powinny pobudzić „tęsknotę eucharystyczną” u naszych wiernych. Można to też nazwać postem eucharystycznym, który powinien oczyszczać przejawy rutyny, powierzchowności czy – nie daj Boże – świętokradzkiego sposobu przystępowania do Komunii św.
Komunia duchowa przeżywana w czasie zarazy powinna w miarę możliwości łączyć się z adoracją Najświętszego Sakramentu. Przytoczone wyżej świadectwo Jana Pawła II podpowiada, gdzie w czasie niepewności i lęku szukać ukojenia, nadziei i chrześcijańskiego męstwa bycia. Skutkiem komunii duchowej przeżywanej na adoracji może być doświadczenie nieskończonej miłości Serca Jezusa. „Litania do Serca Pana Jezusa i Akt ofiarowania Sercu Jezusowemu”, odmawiane zwykle w pierwsze piątki miesiąca, mogą stać się modlitwami pobudzającymi żarliwość komunii duchowej.
Praktycznie najczęstszą podczas obecnej zarazy okazją do przeżywania komunii duchowej jest uczestnictwo we Mszy św. transmitowanej przez radio, telewizję czy Internet. Można też łączyć się duchowo ze Mszą św. odprawianą o określonej godzinie w kościele parafialnym. Telewizja i radio umożliwiają nie tylko słuchanie Słowa Bożego i homilii, ale i egzystencjalne przeżywanie całej liturgii. Komunia duchowa jest tu wkomponowana w całość przeżycia Mszy św. Do transmisji religijnej należy przygotować się wewnętrznie i zewnętrznie, czyli zadbać o wyłączenie telefonu, porządek w pokoju, nie mówiąc o znakach religijnych. Przed Mszą św. można odmówić jedną z ulubionych modlitw przed Komunią, a w chwili jej rozdawania w kościele. upokorzyć się przed Panem Jezusem, wyznać Mu miłość i przyjąć do duszy.
Kiedy chcemy przyjąć komunię duchową niezależnie od transmisji radiowej czy telewizyjnej, trzeba to uczynić w miejscu odosobnionym, na przykład w pokoju, gdzie aktualnie nikogo nie ma. Pomaga to w skupieniu i zapewnia intymność spotkania z Jezusem. Jeśli dysponujemy czasem, można komunię duchową włączyć w domowe nabożeństwo eucharystyczne z aktem żalu, wyznaniem wiary w obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Modlitwa „Ojcze nasz” ułatwia przyjęcie postawy dziecka Bożego i otwiera serce dla Jezusa Chrystusa. Słowa, którymi zapraszamy Pana, powinny być proste, szczere, żarliwe.
Podobnymi słowami i z otwartym sercem można przyjmować Jezusa w komunii duchowej dowolną ilość razy, w dowolnym czasie i w dowolnym miejscu, zwłaszcza w czasach zarazy. Słuszną przyczyną może być zarówno zagrożenie własnego życia i zdrowia, widok cierpiących osób, jak i prośba o solidarność społeczną czy wrażliwość charytatywną katolików. Z owoców komunii duchowej skorzystać mogą wszyscy. Św. Franciszek Salezy ujął to z właściwą sobie precyzją: „dwa są rodzaje ludzi, którzy powinni często komunikować: doskonali, aby stać się jeszcze doskonalszymi, i niedoskonali, aby stać się doskonałymi; mocni, żeby nie osłabnąć, słabi, by się stać mocnymi”.

Ks. Ireneusz Mroczkowski
profesor nauk teologicznych
specjalista z zakresu teologii moralnej i etyki.

Zapraszam na wspólne czytanie Słowa Bożego
www.biblijni